Διαταραχή ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητας Από τις υπερκινητικές στις νευροαναπτυξιακές διαταραχές

Attention deficit hyperactivity disorder (ADHD) is now considered to be a neurodevelopmental disorder (NDD). In order to better understand statements such as "I do not believe in ADHD", or, at the other extreme, "overdiagnosis" we need to know the roots and development of the concept ADHD. We therefore present here, salient historical points related to the evolution of the construct of ADHD over time. Theophrastos in his work Obtuse (Αναίσθητος) from the 4th century BC, and Lord Byron (1788-1824) have both been considered to present symptoms that today are indicative of ADHD. Descriptions of the disorder in the medical literature of the last two centuries are presented. The terms used to describe ADHD in particular periods usually represent the main etiopathological hypotheses of each period. The notion of hyperkinesis has been adopted since 1926, and was related to encephalitis lethargica. In 1937 the beneficial action of stimulants on the condition was discovered. ADHD was first documented in the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-II, 1968), in which the disorder was referred to as hyperkinetic reaction of childhood. In the International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems (ICD-9, 1978) the condition was called hyperkinetic disorder. In ICD-10 (1999) it belonged to the hyperkinetic disorders, while in ICD-11 (2022) it will be included in the NDDs, as it is already in DSM-5. The term NDD was first established by Rutter in 2008 to indicate the onset of symptoms during infancy or childhood, delay in the biological maturation of the central nervous system (CNS), and a stable course, without exacerbations or remissions. The prefix "neuro-", however, may lead to inappropriate use of the term by administrative or political bodies, while the concept of biological maturation may provoke ethical issues, especially among people with mild manifestations of the disorders. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) συγκα- ταλέγεται πλέον μεταξύ των νευροαναπτυξιακών διαταραχών (ΝΑΔ). Για να γίνουν κατανοητά τα φαινόμενα «δεν πιστεύω στη ΔΕΠΥ» ή, αντίθετα, η «υπερδιάγνωση» απαιτούν καλή γνώση τόσο της έναρξης όσο και της πορείας της διαταραχής στον χρόνο. Παρουσιάζονται στοιχεία από την ιστορία και την εξέλιξη της νοητικής κατασκευής η οποία αντιστοιχεί στη ΔΕΠΥ. Ο «βρα- δύνους» («αναίσθητος») του Θεόφραστου (4ος π.Χ. αιώνας) και ο Λόρδος Βύρων (1788-1824) έχουν αξιολογηθεί ότι παρουσιάζουν συμπτώματα τα οποία σήμερα θα θεωρούνταν πως σε έναν βαθμό αντιπροσωπεύουν τη ΔΕΠΥ. Γίνεται αναλυτική αναφορά σε περιγραφές της διαταραχής στην ιατρική βιβλιογραφία των τελευταίων αιώνων και σε ορισμένα από τα ονόματά τους, τα οποία κατά κανόνα εμπεριέχουν τις κυρίαρχες αιτιοπαθογενετικές θεωρίες της εποχής. Η έννοια «υπερκινητικότητα» υιοθετείται από το 1926 και σχετίζε- ται με τη ληθαργική εγκεφαλίτιδα, ενώ το 1937 ανακαλύφθηκε η ευεργετική δράση των ψυχοδιεγερτικών φαρμάκων. Στο DSM-II (1968) αναφερόταν ως υπερκινητική αντίδραση στην παιδική ηλικία και στο ICD-9 (1978) ως υπερ- κινητική διαταραχή. Στο ICD-10 (1999) ανήκε στις υπερκινητικές διαταραχές και στο ICD-11 (2022) θα μετακινηθεί στις ΝΑΔ, όπως και στο DSM-5. Ο όρος ΝΑΔ καθιερώθηκε το 2008 από τον Rutter και αναφέρεται σε συμπτώματα με έναρξη στην παιδική ή στη βρεφική ηλικία, επιβράδυνση στην ανάπτυξη της βιολογικής ωρίμανσης του κεντρικού νευρικού συστήματος και σταθερή πορεία χωρίς εξάρσεις και υφέσεις. Το πρόθεμα «νευρο-» μπορεί όμως να οδηγήσει σε ακατάλληλη χρήση του όρου από διοικητικούς και πολιτικούς μηχανισμούς, ενώ η έννοια βιολογική ωρίμανση πιθανόν να προκαλέσει ηθικά θέματα σε άτομα με τις ήπιες μορφές των διαταραχών. [ABSTRACT FROM AUTHOR]