Η συνεχής έγχυση ροπιβακαΐνης στην χειρουργική τομή σε ασθενείς που υποβάλλονται σε μείζονες επεμβάσεις της κοιλίας: συγκριτική κλινική μελέτη (Modern Greek)

Introduction: Continuous infiltration of local anesthetics via catheters inserted in the surgical wound has been a widely accepted approach in the multimodal management of postoperative pain after major surgical operations under general or regional anesthesia. Continuous wound infiltration (CWI) improves postoperative pain management, simultaneously avoiding the adverse effects of the intravenous opioid drugs. Aim: The study of CWI of ropivacaine in patients who underwent major abdominal surgery. This is a clinical study of postoperative analgesia, comparing CWI το traditional intravenous analgesia regimens in major abdominal surgical patients. Material - Methods: This study involves two patient groups: a) the under-study group of surgical patients with the continuous wound infiltration (CWI) and b) the control group of patients with the traditional postoperative analgesia regimen, which includeσ the combination of intravenous administration of paracetamol (1gr qid or tid) and opioid (50mg Tramadol tid). Postoperative pain was measured on a 10cm visual analogic scale (VAS) with grading from 0 (no pain) to 10 (unbearable pain) on the following time-points: the day of surgery (same afternoon) and at the 1st, 2nd, and 3rd postoperative days. Primary study outcomes included: a) efficacy of CWI regarding postoperative pain and, b) postoperative opioid requirements. Secondary study outcomes included: a) time to patient mobilization, b) time of bowel movement (first flatus passage), c) respiratory complications (atelectasis, infection) and d) hospital stay. Results: The basic epidemiologic data of both groups were similar without statistically significant differences. The CWI group consisted of 17 men and 14 women with a mean 67.32±11.75 years-of-age and the control group of 17 men and 14 women with a mean 70.67±22.88 years-of-age. Postoperative pain was statistically significant lesser at the day of surgery and the consequent 3 postoperative days for the CWI group vs. control group (p<0.001). Patients in the CWI group were mobilized faster than those in the control group (mean 1.25±0.51 days vs. 1.32±0.65 days, p<0.001). First bowel movement was achieved faster in the CWI group (p<0.001). Hospital stay and respiratory complications was not statistically significant between both groups. No patient of the CWI group required opioids and only paracetamol was additionally administered intravenously in the first 3 postoperative days: one patient needed one dose (1gr) of paracetamol, 21 patients 2 or 3 doses and only 7 patients needed 5 doses. CWI group patients required postoperatively a mean of 2.74±1.06 g paracetamol. Conclusions: In this clinical study continuous wound infiltration had enhanced efficacy regarding postoperative analgesia, lesser need for additional analgesics, faster patient mobilization and earlier return of bowel function. Hospital stay and respiratory complications were similar between the two groups. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Εισαγωγή: Η συνεχής έγχυση τοπικού αναισθητικού μέσω καθετήρων που τοποθετούνται στη χειρουργική τομή έχει ενσωματωθεί τα τελευταία χρόνια στην πολυπαραγοντική αντιμετώπιση του μετεγχειρητικού άλγους μετά από διάφορες χειρουργικές επεμβάσεις που γίνονται με γενική ή περιοχική αναισθησία. Η συνεχής έγχυση αναισθητικού στην τομή (continuous wound infiltration, CWI) φαίνεται ότι βελτιώνει την μετεγχειρητική αναλγησία και ταυτόχρονα συμβάλει στην αποφυγή των παρενεργειών από την ενδοφλέβια χορήγηση οπιούχων. Σκοπός: Η μελέτη της συνεχούς έγχυσης ροπιβακαΐνης στην χειρουργική τομή σε ασθενείς που υποβάλλονται σε μείζονες επεμβάσεις κοιλίας. Διενεργήθηκε κλινική μελέτη σχετικά με την μετεγχειρητική αναλγησία, όπου έγινε σύγκριση της CWI σε σχέση με τα καθιερωμένα σχήματα αναλγησίας που χορηγούνται ενδοφλέβια στους ασθενείς που υποβάλλονται σε μείζονες επεμβάσεις κοιλίας. Υλικό - Μέθοδος: Η μελέτη αφορά σε δυο ομάδες ασθενών: α) την υπο μελέτη ομάδα χειρουργικών ασθενών με το σύστημα συνεχούς έγχυσης στην τομή (ομάδα CWI) και β) την ομάδα ελέγχου (control group) με τα καθιερωμένα σχήματα ενδοφλέβιας αναλγησίας που περιλαμβάνουν συνήθως τη συγχορήγηση παρακεταμόλης (1gr κάθε 6 ή 8 ώρες) και οπιούχων αναλγητικών (50mg Τραμαδόλης κάθε 8 ώρες). Ο μετεγχειρητικός πόνος μετρήθηκε σε μια οπτική αναλογική κλίμακα (visual analogic scale, VAS), μήκους 10cm, με βαθμονόμηση από το 0 (καθόλου πόνος) έως το 10 (αφόρητος πόνος), στις ακόλουθες χρονικές περιόδους: την ημέρα της επέμβασης (το απόγευμα) και τις 1η, 2η και 3η μετεγχειρητικές ημέρες. Πρωτεύοντες στόχοι ήταν η μελέτη: α) της αποτελεσματικότητας της μεθόδου συνεχούς έγχυσης στην ελάττωση του μετεγχειρητικού πόνου, και β) της μείωσης της ανάγκης χορήγησης επιπλέον αναλγητικών (οπιοειδών και παρακεταμόλης) στους ασθενείς αυτούς. Δευτερεύοντες στόχοι ήταν: α) ο χρόνος μέχρι την κινητοποίηση του ασθενή, β) ο χρόνος μέχρι την επαναλειτουργία του εντέρου (ημέρα αποβολής αερίων), γ) οι αναπνευστικές επιπλοκές (ατελεκτασία, λοίμωξη) και δ) ο χρόνος νοσηλείας. Αποτελέσματα: Τα βασικά δημογραφικά χαρακτηριστικά των δύο ομάδων ήταν παρόμοια και δεν παρουσιάστηκαν σημαντικά στατιστικές διαφορές. Στην ομάδα των χειρουργικών ασθενών με το σύστημα συνεχούς έγχυσης στην τομή (CWI), υπήρχαν 17 άνδρες και 14 γυναίκες μέσης ηλικίας 67.32±11.75 ετών, ενώ στην ομάδα ελέγχου υπήρχαν 17 άνδρες και 14 γυναίκες με ηλικία 70.67±22.88 κατά μέσο όρο. Ο μετεγχειρητικός πόνος που καταγράφηκε το απόγευμα της ημέρας της επέμβασης ήταν στατιστικά σημαντικά μικρότερος στην ομάδα των χειρουργικών ασθενών με το σύστημα συνεχούς έγχυσης στην τομή (CWI) σε σχέση με την ομάδα ελέγχου (p<0.001). Οι συνεχόμενες αξιολογήσεις του πόνου τις πρώτες τρεις μετεγχειρητικές ημέρες έδειξε στατιστικά σημαντική ελάττωση στους ασθενείς της ομάδας CWI. Όσον αφορά στην ημέρα έναρξης της κινητοποίησης, η ομάδα υπό τη συνεχή έγχυση (CWI) κινητοποιήθηκε σε 1.25±0.51 ημέρες ενώ η ομάδα ελέγχου ξεκίνησε να κινητοποιείται σε κατά μέσο όρο 1.32±0.65 ημέρες, μια διαφορά που εκτιμήθηκε ως στατιστικά σημαντική (p<0.001). Ομοίως στατιστικά σημαντική μείωση σημειώθηκε στο χρόνο επαναλειτουργίας του εντέρου με αποβολή αερίων στην ομάδα CWI σε σχέση με την ομάδα ελέγχου (p<0.001). Από την άλλη, o χρόνος νοσηλείας και οι αναπνευστικές επιπλοκές μεταξύ των δύο ομάδων φάνηκαν στατιστικά μη σημαντικές. Πάνω από τους μισούς ασθενείς της ομάδας CWI έλαβαν 2 ή 3 επιπλέον δόσεις παρακεταμόλης μετεγχειρητικά (n=21), ένας ασθενής έλαβε μόνο μία δόση και εφτά ασθενείς έλαβαν πέντε δόσεις. Οι ασθενείς της CWI ομάδας δεν χρειάσθηκε να λάβουν καθόλου οπιοειδή μετεγχειρητικά και κατά μέσο όρο η χρήση της παρακεταμόλης ήταν 2.74±1.06 g. Συμπεράσματα: Στη κλινική αυτή μελέτη η συνεχής διήθηση με τοπικό αναισθητικό της χειρουργικής τομής σχετίσθηκε με αποτελεσματικότερη μετεγχειρητική αναλγησία, μικρότερη ανάγκη για επιπλέον αναλγητικά, ταχύτερη κινητοποίηση και πρωϊμότερη λειτουργία του εντέρου. Ο χρόνος νοσηλείας και οι αναπνευστικές επιπλοκές δεν διαφέραν μεταξύ των ομάδων. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Scientific Chronicles / Epistimonika Chronika is the property of Tzaneio General Hospital and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)