Hukukçu Otobiyografileri ile 12 Eylül Yasallığının Dinamiklerini Düşünmek : In-depth Analysis of the September 12 Legality dynamics through Jurists Autobiographies

Bu çalışma, darbelerin dayandığı ve oluşturduğu adli alanı, gündelik hayattaki kuruluş, işleyiş ve kullanılış biçimleri üzerinden incelemektedir. 12 Eylül döneminin yasallığı, bir demokratik süreç ve insan haklarının ihlali durumu olarak değil; tam da bu ‘olağanüstü yasallık’ta kullanılan ve kurulan olağan dışı adli alanın olağanlaşması durumu üzerinden anlatılmaya çalışılacaktır. 12 Eylül darbesini yaşamış hukukçuların otobiyografileri derinlemesine incelenerek şu sorular üzerine düşünülecektir: 12 Eylül’ün yasallığı nasıl çalışıyordu? Bu yasallığı gündelik olarak kurmanın ve buna direnmenin yöntemleri neler idi? Bu olağan dışı dönem ile olağan hukuki dönem ve pratikler arasındaki bağlantı ve devamlılıklar ne gibi pratik ve tasavvurlar üzerinden kurulmaktadır? Bu çerçevede, metnin ilk bölümünde hukukçu otobiyografilerinde darbeye direnmenin koordinatlarını tartışılırken, ikinci bölümünde ise darbe yasallığına seyirci kalmanın nasıl anlatıldığını araştırılacaktır. Bu iki noktayi bir arada tartışmaktaki amaç, aralarındaki karşıtlığı sorgulayabilmek ve bu yasallığa direnenler ile seyirci kalanların paylaştıkları tasavvur ve pratikleri anlayabilmektir. Bu çalışma bu yasallığı uygulayan, uygulayarak da aslında yeniden kuran, aktörlerin adli alanda birbirleri ile girdikleri ittifak ve rekabetleri anlamayı içeriyor. Bu sorgulama ışığında, Türkiye’de olağanüstü yasallığın tarihsel devamlılığını mercek altına yatırmak hedeflenmiştir.

This study analyses the realm of law that military coups both create and rely upon, as well as the ways they are established, manufactured, and employed in daily life. It will attempt to understand the legality of the September 12 period of military rule not as part of a democratic process with a violation of human rights, but rather as the normalization of the field of extra-ordinary legality implemented during this ‘state of exception.’ Through an in-depth analysis of the autobiographies of jurists who lived through this era the following questions shall be considered: How did the legality of the September 12 regime work? What were the methods by which this approach to law was carried out on a day-to-day basis, and how were they resisted? On what practices and concepts were the continuities and connections between the legal state of exception and ordinary legal states based? Within this framework, this essay’s first section will discuss the means of resistance to the coup described in the jurists’ autobiographies, while the second will examine the ways in which some remained passive observers to the legality of the coup era. Through discussing these two points together, the aim is to question the differences between the two and better understand the ideas and practices shared by those who resist and those who observe passively. Through such an investigation, we seek to illuminate the historical continuities of the legal state of exception in Turkey.